In de pers

'De eeuw van mijn vader is een wonder van vertelkunst.' en ‘Geert Mak wekt met De eeuw van mijn vader als geen ander het verleden tot leven.’
NRC Handelsblad

'De eeuw van mijn vader is een vernuftige, meeslepende combinatie van familieroman en geschiedenisboek.' en ‘Het voornaamste is dat Mak dicht bij zichzelf blijft en daardoor dicht bij zijn lezers.’
Het Parool

‘Mak blijft zichzelf: onopgesmukt, zonder kapsones, altijd trefzeker.’
de Volkskrant

‘Mak vertelt zo meeslepend en beeldend dat je onwillekeurig gaat meeleven.’
De Morgen

‘Een tastbare vaderlandse geschiedenis.’
Reformatorisch Dagblad

‘Hij slaagt erin het algemene persoonlijk en het persoonlijke algemeen te maken.’
De Journalist

'Het verschil is dat Mak zich al meteen in de eerste zin van z’n boek opstelt niet als een boven z’n personages verheven verteller, maar als een bij hun lot betrokken verslaggever. Hij begint zo: ‘Geuren. Teer en touw, dat moeten bijna zeker de eerste geuren zijn geweest die mijn vader rook. Vers, nieuw touw, zeildoek en teer. Dan was er de geur van zout en golven, van de grootzeilen, schoenerzeilen, fokken, bramzeilen, razeilen en stormfokken die in de werkplaats te drogen hingen. Er was een keuken, die naar melk en brood rook, en later op de dag naar kaantjes en gebakken vis. En ten slotte was er iets van hout, en de koelte van staal.’
    Dat is een prachtige, evocatieve passage waarvoor de beste Nederlandse schrijvers zich niet zouden hoeven schamen, en die de meesten Mak zouden moeten benijden. Vervang ‘mijn vader’ door ‘hij’ of door een eigennaam – en je leest de inzet van een veelbelovende roman. Maar Mak kiest welbewust voor de bescheiden positie van de kroniekschrijver…
    (…) Ik wil het best jammer vinden dat hij de keuze voor de ‘historische roman’ niet heeft gemaakt, of niet heeft aangedurfd – maar het is natuurlijk een beetje onzin om een boek te beoordelen naar hoe het anders had kunnen zijn.
    Zoals het is, is het trouwens al mooi genoeg.'
Jan Blokker in de Volkskrant